2.20
us nepos eius, ut dixerunt quidam, <e>x
filia. Quo autem ille mortuus, <e>odem est anno natus
Simonides Olympiade sexta et quinquagesima, ut facilius intellegi possit tum de Romuli inmortalitate creditum, cum iam inveterata vita hominum ac
tractata esset et cognita. Sed profecto tanta fuit in
eo vis ingenii atque virtutis, ut id de Romulo Proculo Iulio, homini agresti, crederetur, quod multis iam
ante saeculis nullo alio de mortali homines credidissent; qui inpulsu patrum, quo illi a se invidiam interitus Romuli pellerent, in contione dixisse fertur a
se visum esse in eo colle Romulum, qui nunc
Quirinalis vocatur; eum sibi mandasse, ut populum
rogaret, ut sibi eo in colle delubrum fieret; se deum
esse et Quirinum vocari.
ch. 11
2.21
Videtisne igitur unius viri consilio non solum ortum novum populum neque ut in cunabulis vagientem
relictum, sed adultum iam et paene puberem? Tum
Laelius: Nos vero videmus, et te quidem ingressum
ratione ad disputandum nova, quae nusquam
est in Graecorum libris. Nam princeps ille, quo nemo
in scribendo praestantior fuit, aream sibi sumsit, in
-- --
qua civitatem extrueret arbitratu suo, praeclaram ille
quidem fortasse, sed a vita hominum abhorrentem et
moribus,
2.22 reliqui disseruerunt sine ullo certo exemplari
formaque rei publicae de generibus et de rationibus
civitatum; tu mihi videris utrumque facturus; es
enim ita ingressus, ut, quae ipse reperias, tribuere aliis malis quam, ut facit apud Platonem Socrates, ipse fingere et illa de urbis situ revoces ad
rationem, quae a Romulo casu aut necessitate facta
sunt, et disputes non vaganti oratione, sed defixa in
una re publica. Quare perge, ut instituisti; prospicere
enim iam videor te reliquos reges persequente quasi
perfectam rem publicam.
ch. 12
